ŻUBRZE SAFARI I BŁOTNA ZABAWA W WOLIŃSKIM PARKU NARODOWYM
-Dlaczego to tak daleko? Jest już ciemno ! Jestem zmęczony! Nie chce mi się prowadzić!- Tak było u nas w domu w piątek 31.01 koło godz. 16.30. -To może nie jedziemy? – pytam. -Chyba mamo żartujesz! Oczywiście, że jedziemy! – krzyczą dzieci. Jazda trwa około siedmiu godzin. W tym czasie zdążamy (nie piszę o Wojtku kierowcy, który dzielnie walczył ze zmęczeniem) ponudzić się, trochę zdrzemnąć, posłuchać radia, pouczyć do szkolnych sprawdzianów, zagrać na tablecie, a przede wszystkim poczytać.
To już w naszej rodzinie tradycja: na długie trasy – latarka i … ciekawa dość gruba
książka. Podział jest taki: ja czytam, reszta rodziny słucha… Po północy, docieramy na miejsce, do Międzyzdrojów na naszą kwaterę, znajdującą się blisko plaży, przy Alei Gwiazd.
Tego samego dnia (1.02) rano zwlekamy się z łóżek chwilę po 7.00, aby dotrzeć do
Muzeum Przyrodniczego WPN na specjalnie przygotowany przez pracowników muzeum,
program dla rodzin biorących udział w „Dzikiej Odysei”. Warto! Dużo lepiej ogląda się
różne eksponaty, gdy ktoś o nich ciekawie opowiada. Pani przewodnik zaprasza dzieci do
własnoręcznego wykonania ekozwierzaków – cudaków. Ani szyszkowy dzięcioł ciągle stoi
w domu na parapecie, a Maćka żołędziowy hamburger dla chodzikołesia… gdzieś zniknął.
Czyżby został przez niego potajemnie zjedzony?
Na tradycyjnym spotkaniu z P. Krystianem i uczestnikami „Dzikiej Odysei” pojawia
się rodzina, która opowiada o swoich wyprawach do wszystkich Parków Narodowych w
Polsce.
Czas na wycieczkę w teren. Tym razem jest to Zagroda Pokazowa Żubrów, gdzie
nie tylko zajęto się hodowlą tych ogromnych ssaków, ale i rehabilitacją zwierząt leśnych,
takich jak sarny, jelenie, bieliki. Ten ostatni widnieje w logo WPN. Czas szybko mija przy
obserwacji żubrów i słuchaniu opowiadań i zabawnych anegdot na ich temat. Największy
samiec w stadzie, o imieniu Poznaniak, skuszony przysmakami podnosi się z ziemi i
powolnym dostojnym krokiem zbliża się do paśnika. Widać, kto tu rządzi. Pozostałe żubry
rozstępują się i wycofują robiąc miejsce swojemu przewodnikami stada.
W bardziej kameralnej grupie: z P. Krystianem i dwiema innymi rodzinami
wędrujemy lasem bukowo – dębowo – sosnowym w stronę morza na punkt widokowy
„Kawcza Góra” (61 m n.p.m.), znajdujący się na zboczu wzniesienia, nad samym klifem.
Schodzimy na plażę. Jest ciepło, ok. 12 st. C (1 lutego!!!); nie ma dużego wiatru. Jeszcze
kilka stopni więcej i zaczęłabym myśleć o kąpieli. Brniemy przez piach wzdłuż wybrzeża w
kierunku cypelka do głazowiska zwanego Piastowskimi Głazami. Obserwujemy nurogęsi.
Ania zbiera muszelki. Znajduje całkiem duży kawałek skamieniałego koralowca. Zaczyna
się zabawa: budowanie w wodzie z kamieni pomostu do większego głazu, malowanie
twarzy i rąk błotnistą gliną, układanie na piasku z kamyczków napisu:”Dzika Odyseja”,
robienie jak największego „plum” i błotnistego rozbryzgu po wrzuceniu skalnej bryły w
miękką maź. Jeśli zapytalibyście Ani, który element wyprawy w WPN podobał Jej się
najbardziej, to… właśnie będzie ten. Nie ma to jak zabawa w wodzie i błocie!
Brudne i mokre kurtki, spodnie, bluzy, buty, wkładki,… porozwieszane po całym
pokoju. W tym wszystkim my, gitara, kartka z tekstem piosenki (na melodię popularnej
pieśni szantowej Morskie Opowieści), który wymyśliliśmy podczas dziennej wycieczki i
który nawiązuje do naszej wyprawy do WPN (Zapraszamy do obejrzenia filmu i
posłuchania). Wojtek gra, wszyscy śpiewamy!
Wieczorem mamy okazję spotkać się z inną „odysejową rodziną”. Spędzamy miło
czas z Olą, Dominikiem oraz Elą i Tymkiem przy rozmowach i grach karcianych. Dzika
Odyseja, to dla nas przede wszystkim rodzinna przygoda z naturą. Ale to także wspaniali
ludzie, z którymi dzielimy chociaż jedną pasję jaką jest przyroda i chęć poznawania
pięknych zakątków Polski.
W niedzielę wstajemy ok.7ej i wyruszamy na plażę, żeby obejrzeć wschód słońca.
Ha, Ha, Ha, tylko że wschodzące słońce jest w tych miesiącach widoczne po drugiej
stronie wyspy. To nic i tak jest pięknie. Bardzo mocno wieje. Idziemy na molo, gdzie
nagrywamy naszą szantową piosenkę.
Wybieramy się do Wapnicy nad Turkusowe Jezioro. Słońce tak oświetla jego wody,
że wydają się raczej czarne niż zielonkawe. Jest to sztuczny zbiornik wodny, powstały w
miejscu gdzie kiedyś wydobywano kredę. Właśnie bezpośredni kontakt wody z jej złożami,
przy odpowiednim oświetleniu nadają jej turkusową barwę. Stąd wyruszamy na punkt
widokowy na Wzgórzu Zielonka (81 m n.p.m.). Maciek aż „pieje” z radości. To jego
klimaty: na szlaku wśród bukowego dzikiego lasu, porastającego pagórkowaty teren, czuje
się jak w Beskidach. -To niemożliwe, że jesteśmy nad morzem! – stwierdza. Za to widok ze
Wzgórza zapiera dech w piersiach. Przed nami Wsteczna Delta rzeki Świny, Zalew
Szczeciński, wody Jeziora Wicko Wielkie, Morze Bałtyckie a na pierwszym planie
miasteczko Lubin. Można patrzeć i patrzeć i patrzeć…
Niestety! Zegarek wskazuje około godz. 14ej; czas wracać do samochodu. Przed nami
dłuuuuga droga powrotna do domu.
Wyspa Wolin nas zauroczyła… Musimy tu jeszcze kiedyś wrócić, a wtedy
pierwszym punktem programu będzie…zabawa w błocie.
